Türk sinemasında 1950'lerle başlayan ticarileşme süreci bir sinema dili yaratma çabasına da tanıklık eder. 1970'ii yıllarda etkinliğini kaybeden Yeşiiçam dönemi gerçekçi bir anlayışı da ortaya çıkarır. Bu süreçte üretilen filmler sanayileşme ile birlikte şehirlerde önemli bir toplumsal kesim olarak ortaya çıkmaya başlayan "işçi" kahramanı da sinemaya taşır. 1980'lerden günümüze ise neoliberal ekonomik politikaların sonuçlarının damgasını vurduğu bir dönem olur. Peki bu işçi-kahramanlar nasıl temsil olunmaktadır? Günlük yaşamları, ekonomik-sendikal-siyasal sorunları bağlamında mı yoksa yalnızca fonun bir parçası olarak mı ele alınmaktadırlar? Bir-iki ayrıksı örnek dışında işçilerin gündelik yaşamlarının ve sorunlarının sinemamızda kendisine yer bulamamasının nedenleri nelerdir? 1980'lerle beraber işçi sınıfının daraldığını, parçalandığını savunan "orta sınıflaşma" yaklaşımlarının yarattığı kültürel ortamın bu sürece etkisi var mıdır? Tüm bu sorulara yanıt aramaya çalışan bu çalışmada film örnekleri üzerinden gidilerek bu tartışmaya katkıda bulunulmaya çalışılacaktır.
The process of commercialization of Turkish Cinema which began during 1950's brings together efforts to create a new cinematic language. Yeşil çam period also introduced a realist approach languished during 1970's. The films which were produced in this period bring up the character of "worker" who started to be one of the main social segments of big cities after industrialization process. From 1980 to the present neo--liberal policies put into practice determined conditions. This study would like to search how Turkish cinema represents working class. Do they deal with their daily lives and problems or do they make up the foreground only? Workers and their lives could find very limited place in Turkish Cinema. This study wants to search main reasons of this "absence" of working class character by analyzing the films which can be accepted as examples of "working class cinema ".
